Historia klasztoru Shaolin

Historia klasztoru Shaolin

Ostatnia aktualizacja 9 listopada, 2020

Zwracając sięw kierunku historii Wu Shu dostrzegamy, że mimo iż istniało wiele stylów, to jednak najlepiej zorganizowany był styl rozwinięty w buddyjskiej świątyni zwanej Klasztorem Shao Lin. Osiągnięcia systemu Shao Lin uczyniły z niego najbardziej popularny styl. Ze względu na ustalony status systemu Shao Lin oraz fakt, że większość dzisiejszych stylów posiada swoje korzenie w Klasztorze Shaolin, główny nacisk kładzie się właśnie na jego historię. Przedstawione dalej informacje zaczerpnięte zostały z Wu Tan Journal (chińskie wydanie) oraz kilku innych źródeł historycznych.

Pierwszy Klasztor Shao Lin wybudowany został w roku 377 na Górze Shao Shih, Teng Fon Hsien w prowincji Huo Nan. Został on wybudowany z rozkazu cesarza Wei. Cesarz wybudował ten klasztor dla Buddysty zwanego Pao Jaco, aby można tam było odprawiać modły i nabożeństwa. W tym czasie mnisi nie przeprowadzali żadnych treningów sztuk walki. W roku 527, w czasie panowania dynastii Liang, buddyjski książe, Da Mo, Hindus, przybył do klasztoru Shaolin w celu głoszenia nauk religijnych. Wkrótce jednak przekonał się, że wielu mnichów było chorych i słabych. Aby znaleźć sposób wzmacniający ich zdrowie, Da Mo pogrążył się w dziewięcioletniej medytacji. Kiedy ją zakończył, napisał dwie księgi – Shi Sui Ching (pinyin: Xisuijing) – Traktat o Przemywaniu Szpiku i Pożywianiu Mózgu i Yi Gin Ching (pinyin: Yijinjing) Traktat o Zmianie Mięśni i Ścięgien. Da Mo umarł w roku 539.

Ścienne malunki w klasztorze Shaolin – trenujący mnisi

Shi Sui Ching było głównie religijnym traktatem wyjaśniającym metody kultywacji buddyjskiego ducha, podczas gdy Yi Gin Ching nauczała sposobów wzmacniania ciała. Tak się jednak złożyło, że po kilku pokoleniach zagubiono treść pierwszej z nich, a to prawdopodobnie dlatego, że tylko niewielu ludzi praktykowało twarde metody i zasady w niej przedstawione. Druga księga, Yi Gin Ching, nauczana była w klasztorze Shaolin przez wszystkie w celu zwiększenia fizycznej siły mięśniowej, a także tego, co jest określane mianem siły wewnętrznej.

Zwiększenie zewnętrznej i wewnętrznej siły zachęciło mnichów do badania ich specjalnych właściwości, tak aby można je było zastosować w obronie przed złodziejami i rabusiami. Konieczność obrony przed bandytami była szczególnie istotna, ponieważ wielu mnichów podróżowało daleko od klasztoru rozszerzając wiarę i pomagając ludziom. W konsekwencji, nauka technik walki stała się częścią ich studiów. Należy jednak pamiętać, że mnisi spędzali więcej czasu na nauce Buddyzmu i rozwijaniu ducha niż na trening sztuk walki.

W trzydzieści lat po śmierci Da Mo kilku mnichów o słabych charakterach opuściło klasztor i włóczyło się po okolicy rabując i zabijając. Ponieważ byli oni dobrze obeznani z technikami walki, zwyczajni ludzie byli bezbronni. W rezultacie cesarz (dynastia Chou, rok 570) nakazał zamknięcie klasztoru. Trwało to przez trzydzieści lat, aż do rozpoczęcia się dynastii Sui, kiedy to Klasztor Shao Lin znów podjął swoją działalność. Aby uniknąć jakichkolwiek podobnych przypadków, położono duży nacisk na wychowanie w moralność. Nauka sztuk wojennych i moralności szła ręka w rękę.

W latach 600-1600 sztuki wojenne Klasztoru Shaolin stały się najbardziej kompletnym systemem Wu Shu w Chinach i stąd rozprzeszczeniły się na cały świat. W trakcie tego okresu, mnisi z Shao Lin badali i rozwijali siłę wewnętrzną, zewnętrzną, medytację, różne formy walki wręcz, techniki z bronią, masaż, ziołolecznictwo, itp. System Shao Lin stał się wkrótce znany jako autorytatywna droga Wu Shu. W tym okresie zbudowano ponad dziesięć Klasztorów Shaolin. Nawet więcej, za czasów panowania dynastii Ming (1369-1644) mnisi uważani byli za przedstawicieli sprawiedliwości. Gdziekolwiek pojawił się mnich z Shao Lin, jego umiejętności walki zawsze były wykorzystywane do pomagania innym i ochraniania ich.

Sposób walki Shao Lin stał się tak wpływowy, że rozprzestrzenił się nawet w Japoni, Korei i innych częściach Indochin. Najstarsze japońskie sztuki wojenne opisywano jako „paraliżująca sztuka ludu Ming” lub „miękkie techniki”. Te miękkie techniki nauczane były przez mnicha Chen Yuan-Yen, który mieszkał w Japoni za czasów panowania dynastii Ming. Miękkie techniki Chen’a przekształciły się później w „miękką drogę” czyli judo. W roku 1644 klęska uderzyła w Chińczyków i Klasztor Shao Lin. W tym roku nastąpił najazd Mandżurów, pokonanie Chińczyków i ustanowienie nowej dynastii Chin. Aby móc łatwiej kontrolować kraj, Mandżurowie postanowili zniszczyć największy ośrodek sztuk wojennych jakim był Klasztor Shao Lin. Jednak dopiero w roku 1760 przeprowadzono zmasowny atak przeciwko mnichom z Shaolin w wyniku którego wielu zgineło i zniszczono wiele klasztorów. Niektórzy mnisi zostali zmuszeni do ukrycia się wsród ludów lub w Japoni, Korei. Nigdy już więcej Klasztor Shao Lin nie odzyskał swojej dawnej wielkości. Po rozproszeniu się mnichów z Shao Lin i zniszczeniu ich klasztoru niemożliwością było dalsze szkolenie nowych mnichów w Wu Shu. Jednak mnisi, którzy ukrywali się, zaczęli nauczać swojego systemu zwykłych ludzi. Nauki te zaczęły się szeroko rozprzestrzeniać i w końcu doprowadziły do powstania wielu dzisiejszych stylów. Ciekawą rzeczą jest to, że chodziaż mnisi z Shao Lin byli wyszkoleni w jednym stylu, to jednak wśród ich studentów rozwijały się różne systemy. Powód mógł być następujący – chodziło o procedurę treningową przeprowadzaną w Klasztorze Shao Lin.

Każdy mnich musiał przejść przez dziesięć odzielnnych stadiów treningowych, z których każdy kładł nacisk na inne aspekty Wu Shu. Kiedy mnisi przeszli już przez to, wymagano od nich specjalizacji w jednym czy dwóch, tak że kiedy później nauczali zwykłych ludzi, opierali się głównie na własnych specjalnościach. Wraz z biegiem czasu style te coraz bardziej oddalały się od siebie. Nawet więcej, ponieważ uczniowie, którzy uczyli się określonej specjalizacji, nie mieli kontaktów ze sobą, więc pojawiła się tendencja do występowania różnic nawet w ramach tego samego systemu. Jednak wielu mnichów nie tylko nauczało Wu Shu zwykłych ludzi, ale także organizowało wraz ze swoimi uczniami organizacje przeciwstawiające się dynastii Chin. Celem wielu Chińczyków stało się wtedy ponowne przywrócenie panowania dynastii Ming. Po chińsku, słowo „Ming” oznacza „jasność” oraz składa się z symbolów słońca i księżyca, które stanowiły dwa wielkie źródła światła. Prawa dłoń zaciśnięta w pięść symbolizowała słońce, a lewa otwarta dłoń księżyc. Połączone razem, oznaczały jasność czyli Ming. Kiedy ktoś wykorzystywał ten gest, oznaczało to dwie rzeczy: po pierwsze musi powrócić dynastia Ming, a po drugie, wskazywał, że człowiek taki jest członkiem ruchu oporu. Mimo iż Klasztor Shao Lin nigdy już nie osiągnął swojej poprzedniej wielkości, jednak zaczął uaktywniać się koło roku 1800. Przyczyny tego były dwie. Wewnętrzna korupcja Chin i zewnętrzna inwazja sił Zachodu. Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku korupcja urzędników dynastii Chi była na porządku dziennym, a w rezultacie nastąpiło także osłabienie reżimu. Nastąpiła także wojskowa i ekonomiczna inwazja zachodnich sił z Anglii, Francji i Rosji. Chińczycy musieli przeciwstawić swoje wojska zachodnim siłom, tak że Klasztor Shao Lin mógł działać z pewną swobodą.

Klasztor Shaolin

Istniały także inne pomniejsze przyczyny, które pomogły Klasztorowi w ponownym podjęciu działalności. Około roku 1860 chińska armia po raz pierwszy wykorzystała broń palną na szeroką skalę. Mając taką broń w swoim ręku, chińskie władze dynastii Chin miały ogromną przewagę nad mnichami i mogły pokonać ich w dowolnej chwili. Drugą pomniejszą przyczyną było to, że klasztor nie był już w stanie osiągnąć swojej dawnej wielkości. Z powodu poprzednich prześladowań Klasztor Shaolin stracił wielu mnichów, którzy posiadali dużą wiedzę o sztukach walki, a strata ta nie była możliwa do naprawienia. Mimo iż system Shao Lin był dalej najlepszą organizacją sztuk wojennych w Chinach, która szkoliła wielu dobrych wojennych artystów, jednak nie była ona tak wielka jak w poprzednich generacjach. Z tych właśnie względów rządy dynastii Chin nie czuły się już dalej zagrożone. Innym faktem było także to, że Chińczycy zaczęli ignorować naukę i praktykę sztuk wojennych, tak że tylko niewielka liczba ludzi chciała poświęcić swój wysiłek nauce.

W końcu, w roku 1911, Chińczycy wyzwolili się spod tyrani dynastii Chin dzięki powstaniu zorganizowanemu przez Sun Yet-Sen’a. Po rewolucji nastąpiło siedemnaście lat wojen wewnętrznych, które doprowadziły dopiero do zjednoczenia kraju. Jednak walki te doprowadziły do końcowej trageii Klasztoru Shao Lin, która rozpoczęła się w roku 1926. W tym właśnie roku Chiang Kai-Shek rozpoczął ponowne zjednaczanie Chin i zorganizował sławną dzisiaj Północną Ekspedycję (1926-1928). Celem tej ekspedycji było oczyszczenie kraju z niezależnych zarządców wojskowych, którzy przeciwstawiali się zjednoczeniu kraju. Aby spełnić ten cel w prowincji Huo Nan, gdzie znajdował się główny Klasztor Shao Lin, Chiang Kai-Shek wysłał generała Fong Yu-Hsiang’a, aby rozprawił się z zarządcą zwanym Farn Chung-Shiow. Właśnie walki z tym zarządcą okazały się fatalne w skutkach dla Klasztoru Shao Lin. W czasie ofensywy Fonga, w których dowódcą tej bitwy był jego porucznik Shih Yeou-Shan, zarządca Farn był bliskim przyjacielem Meaw Shin’a, który był Fan Jang czyli Głównym Mistrzem Klasztoru Shaolin. Meaw Shing był niezwykłym mnichem, który odznaczał się znakomitą biegłością nie tylko w sztukach wojennych, ale także w literaturze. Był on jednak dość próżnym człowiekiem i to doprowadziło do jego przyjaźni z Farn Chung-Shiow’em. Kiedy wojska Shih’a otoczyła armię Farn’a został on zmuszony do ucieczki i schronił się w Klasztorze Shaolin pod opieką Meaw Shing’a. Aby ochronić Farn’a, Meaw Shing nakazał mnichom walczyć z wojskami Shih’a. Mimo iż mnisi dobrze walczyli, jednak nie potrafili się przeciwstawić lepiej uzbrojonej armii. Po zwycięstwie żołnierze byli tak rozeźleni działalnością Meaw Shin’a, że zniszczyli Klasztor. On sam poległ w tej bitwie. Właśnie ta walka w roku 1927 doprowadziła do końcowej ruiny Klasztoru Shaolin.

W tym właśnie wieku, kiedy Klasztor Shao Lin podjął swoją działalność, w Shanghaju powstała sławna organizacja sztuk walki, która rozprzestrzeniła się w różnych częściach Azji. W marcu 1909 roku, Huo Yuen-Jar, który uczył się Mi Zoun Chuan od swojego ojca, Huo Ien-Di, przybył z Tientsin do Shanghaju i założył Związek Chin Woo, jednak we wrześniu tego samego roku został otruty. Mimo to jego następcy nie przestraszyli się i dalej rozszerzali działalność Związku Chin Woo, zapraszając tak sławnych mistrzów, jak Chen Zhih-Zeng (styl Orła), Lo Kuan-Yu (styl Północnej Modliszki), Geeng Cia-Kuan (styl Hsing Yi) i Wu Chien-Chuwan który był założycielem stylu Wu Tai Chi Chuan. Chodziaż Związek Chin Woo został zamknięty w czasie II Wojny Światowej, jednak później otworzono go. Dzisiaj posiada on 16 filii w różnych częściach Azji, włączając w to filię w Hong Kongu, która została założona w 1918 roku.

Kiedy kraj został w końcu zjednoczony, rząd rozpoczął aktywny program ponownej organizacji Wu Shu. W roku 1928 powstał Nan King Central Kuo Su Institute (Centralny Instytut Kuo Su w Nan King), którego celem była konsolidacja Wu Shu i zgrupowanie mistrzów. Pierwszym przewodniczącym tej organizacji został Chang Chih-Chiang. Od tego czasu Wu Shu stało się znane jako Kuo Su, co oznaczało „technikę narodową”. Wśród zaproszonych do udziału w niej mistrzów byli: Gu Zou-Chang, Won Lai-Shen, Fu Chan-Song, Wong Shao-Chou i Li Shan-Wu. Specjalizowali się oni w Północnym Shaolin, Pa Gua, mieczu Li Far i stylu Tan Twe. Byli oni znani jako Pięć Tygrysów z Północy. Zaproszonymi przez Central Kuo Su byli także Geeng Dar-Hai (styl Ta Chan), Don Ien-Gieh (styl Yang Taijiquan) i Shun Yu-Fon (styl Lo Han). Wspomniani wcześniej mistrzowie Chin Woo także mieli duży wpływ na instrukcje udzielane w Centralnym Instytucie Kuo Su. Mistrzowie ci wykorzystywali każdą okazję do przedyskutowania najlepszych technik poszczególnych stylów nie zważając przy tym na animozje dzielące te systemy. Tak więc, styl który rozwinął się w Centralnym Instytucie Kuo Su zawierał elementy z wielu systemów. Ten różnoraki styl stał się znany jako Długa Pięść, a w ciągu kilku lat organizacja ta zyskała dużą reputację.

W roku 1937 nastąpiła inwazja japońska i w azji zaczęła się II wojna światowa. Centralny Instytut został zamknięty, ponieważ wielu jego członków przystąpiło do ruchu oporu. W czasie tej trwającej osiem lat wojny zginęło wielu mistrzów i uczniów. W tym właśnie czasie rozpoczął swój trening trzeci mistrz dr Yanga, Li Mao-Ching.

Kiedy w roku 1949 Chinami zawładnęli komuniści, wielu mistrzów Wu Shu wyjechało do Hong Kongu i na Taiwan, gdzie z większą swobodą mogli praktykować swoją sztukę. W czasie tego eksodusu naukę Wu Shu podjęła nowa generacja instruktorów. Li-Mao-Ching należał właśnie do tego pokolenia. Główny instruktor mistrza Li Mao Ching’a, Han Ching-Tan (1903-1976) należał do drugiej generacji wojennych artystów z Centralnego Instytutu Kuo Su.

Mistrz Li Mao-Ching i jego uczniowie

Mistrz Li, Mao-Ching urodził się w 1924 roku w wiosce Li Jia Shangw prowincji Shandong. Trenował u swojego ojca ćwicząc Pai Da Gong (Chi Kung utwardzania), zaś w szkole podstawowej Li Cun Xia He trenował pod okiem eksperta Xing Yi Quan, mistrza Liu Xiwei, gdzie nauczył się technik nożnych, 32 Dłoni, Lian Wu Zhang Quan oraz szabli. Po rozpoczęciu wojny z Japonią, Li udał się do pana Gao Fonga (byłego viceprezydenta Szkoły Sztuk Walki w Qingdao) by ćwiczyć u niego. Mając 16 i pół roku Li, Mao-Ching zaciągnął się do armii, do brygady generała Dai. Po zakończeniu wojny antyjapońskiej, przyłączył się do 32 Armii i wyruszył na wyspy Hai’nai by zlikwidować „bandy komunistów”. W 1947 roku uciekł z żołenierzami na Taiwan. Dwa lata później pracując w Ministerstwie Obrony, dzięki protekcji jego przyjaciół Yu Jutao, Hou Yicai i innych, poznał mistrza Han Qing Tanga, który był instruktorem w Centralnej Akademii Policyjnej. Rozpoczął u niego trening Długiej Pięści wg. programu Instytutu Kuo Shu w Nankinie. W 1950 roku 16 sierpnia, Li Mao Ching stał się formalnym uczniem mistrza Han Qing Tanga. Później dzięki znajomością mistrza Han, poznał dwóch kolejnych mistrzów Fu Jiabiu i Huang Xinwu. Od mistrza Fu nauczył się podwójnego miecza i podwójnej szabli. Pan Huang Xinwu był mistrzem stylu Kwiatu Śliwy oraz Pięści Modliszki. Tych odmian Kung Fu Li Mao Ching nauczył się od mistrza Huang. Od 1952 roku mistrz Li zaczął nauczać w wyższej szkole Jian Guo – zastępując mistrza Han Qing Tanga.

Mistrz Li Mao-Ching uczy technik miecza młodego Yang Jwing-Ming’a

W 1964 roku u mistrza Li rozpoczął swój trening mistrz Yang Jwing Ming, po kilku latach treningu uzyskując status formalnego ucznia.
Obecnie mistrz Li Mao Ching regularnie odwiedza szkoły YMAA, w Polsce był w 1996 roku wraz z mistrzem Yang Jwing Mingiem


Polecane dla Ciebie

Trening sztuk walk

Wielu ludzi ćwiczy dziś różne sztuki walki, ale tylko nieliczni potrafią dostrzec i zrozumieć prawdziwe znaczenie treningu….

Czytaj dalej…