Kluczowe punkty treningu Kung Fu Białego Żurawia (Bai He)

Ostatnia aktualizacja 9 stycznia, 2024

Żuraw jest słabym zwierzęciem, które nie ma zbyt dużo siły do ​​wykorzystania w walce. Jednak w razie potrzeby potrafi bardzo skutecznie się bronić. Broniący się żuraw, polega na trzech rzeczach:

• umiejętności skakania
• łamiącej sile swoich skrzydeł
• uderzaniu dziobem – dziobaniu

Kluczowe punkty Białego Żurawia

1. Południowy Biały Żuraw (Nan Bai He Quan) to styl miękko-twardy. Dla początkujących trening rozpoczyna się bardziej od twardej strony. Powszechnie wiadomo, że style zewnętrzne trenuje się od zewnętrznego do wewnętrznego i od twardego do miękkiego. Powód tego jest prosty, łatwiej jest być twardym niż miękkim. Poza tym, aby móc użyć miękkości do obrony, trzeba zrozumieć teorię Słuchjącego Jin (tj. czucia i wyczuwania przez skórę), Rozumiejącego Jin, Podążającego Jin, Klejącego Jin, Przylegającego Jin i Zawijającego Jin.

Zwykle, w stylach zewnętrznych, mistrz uczy ucznia, jak z pomocą skoncentrowanego umysłu generować Qi lokalnie, na przykład w ramionach, po czym użyć tej lokalnie wzbudzonej Qi do pobudzenia mięśni do wysokiego poziomu. Taki rodzaj Qigong klasyfikuje się jako Eliksir Zewnętrzny (Wai Dan). Bazując na takim treningu można dalej uczyć się technik walki i stosować je zarówno w obronie, jak i ataku. Taka procedura treningowa była konieczna w dawnych czasach, kiedy techniki samoobrony były kluczowe dla przetrwania w ówczesnym społeczeństwie. Dopiero po tym, gdy adept stylu zewnętrznego osiągnął odpowiedni poziom umiejętności, mistrz stopniowo wprowadzał go na drogę medytacji. Poprzez medytację, praktyk rozbudowywał Qi w Dolnym Dan Tian do obfitego poziomu. Ten rodzaj treningu klasyfikuje się jako Wewnętrzny Eliksir (Nei Dan).

Kolejnym etapem jest trening Wielkiego Krążenia (Da Zhou Tian). Poprzez praktykę Wielkiego Krążenia adept uczy się, w jaki sposób prowadzić Qi do kończyn lub innej części ciała, aby naenergetyzować ją do możliwie najwyższego poziomu manifestacji Jin. Aby mentalnie doprowadzić Qi do płynnego i swobodnego krążenia, ciało musi być zrelaksowane. Napięcie powoduje zastój w krążeniu Qi, dlatego ciało musi pozostać miękkie.

Na zaawansowanym poziomie Białego Żurawia, gdy adept manifestuje Jin podczas treningu lub w walce, ciało fizyczne jest na początkowo bardzo miękkie, jednocześnie Qi prowadzona jest do kończyn, aby pobudzić mięśnie do działania. Gdy siła dosięga przeciwnika, ciało fizyczne gwałtownie się napina.

W przeszłości powszechnie było wiadome, że jeśli adept sztuk walki przez trzy lata ćwiczył style zewnętrzne, a inny styl wewnętrzny, po czym obaj spotkali się w walce, zawsze wygrywał zewnętrzny stylista. Przyczyną jest to, że style zewnętrzne uczą praktykującego, jak używać lokalnej Qi do energetyzowania mięśni w celu natychmiastowego zastosowania jej w walce. Inaczej jest w przypadku wewnętrznego stylisty, który na tym etapie wciąż będzie się uczył, jak być miękkim i szukać sposobów na wewnętrzne rozwinięcie Qi. Jednak po dziesięciu latach treningu, zewnętrzny stylista będzie zmierzał w kierunku miękkiego stylu, podczas gdy wewnętrzny pójdzie w kierunku twardego stylu oraz bojowych zastosowań. Jeśli znów spotkają się w walce, najprawdopodobniej z łatwością zrównoważą się nawzajem.

Początkowe sekwencje treningu Białego Żurawia, takie jak Jiao Zhan Quan, San Zhan Quan znany jako Sanchin (Pięść Trzech Bojów) i Qi Xing Quan (Pięść Siedmiu Gwiazd), są dość twarde. Podczas gdy bardzo miękkie, takie jak Shan He Quan (Pięść Wachlującego Żurawia) i Hu Die Zhang (Dłoń Motyla), są niezwykle miękkie, podobnie jak Taijiquan. Wiele innych sekwencji, przeznaczonych do walki, jest kombinacją miękkich i twardych form Jin, takie jak Ba Mei Shou (Dłoń Ośmiu Śliw), Z’ong He Quan (Skaczący Żuraw) i Shi Ba Luo Han Shou (Osiemnaście Rąk Luo Han).

2. Sekwencje Żurawia zbudowane są z różnych form Jin zamiast z technik. Jeśli uczyłeś się innych chińskich stylów walki, zapewne zdasz sobie sprawę, że konstrukcja większości sekwencji Białego Żurawia, szczególnie tych początkowych, oparta jest na wzorcach Jin. Zwykle początkowe sekwencje są krótkie i zawierają około pięciu do dziesięciu wzorów Jin. Proces nauki jest dość krótki i niezbyt trudny. Jednak ich trening jest bardzo długi i wymagający. Bardzo różni się to od procedur treningowych wielu innych chińskich stylów walki, takich jak Długa Pięść (Changquan), w których sekwencje są zbudowane z technik. Zwykle te sekwencje są trudne do nauczenia ale łatwiejsze do wytrenowania.

Podczas treningu sekwencji Białego Żurawia pierwszym wymaganiem jest solidne zakorzenienie. Kluczowym aspektem w treningu jest rozwinięcie umiejętności generowania za pomocą talii różnych wzorów Jin w koordynacji z oddychaniem. Zrozumienie istoty manifestacji Jin zazwyczaj zajmuje początkującej osobie wiele lat treningu. Po prawidłowym opanowaniu i rozwinięciu mocnej manifestacji Jin, mistrz przystępuje do wyjaśnienia technik wywodzących się z każdego wzorca Jin. Ogólnie rzecz biorąc, każdy wzór Jin obejmuje cztery możliwe kategorie zastosowań bojowych: Kopnięcia, Uderzenia, Zapasy i Chin Na. Ponownie, każdy wzór skrywa kilka możliwych technik z każdej z tych kategorii.

Ponadto duży nacisk kładzie się na trening szybkościowy. Bez odpowiedniej szybkości i mocy manifestacji Jin, znajomość nawet wielu technik może okazać się bezużyteczna. Dlatego szybkość i siła stały się najważniejszymi elementami na początkowych etapach treningu.

3. Kluczową sprawą jest ruch kręgosłupa i klatki piersiowej. Przeanalizujmy generowanie Jin z bojowego punktu widzenia. W naszym ciele możemy wyróżnić dwa duże łuki oparte na dwóch największych grupach mięśni i ścięgien. Te dwa łuki to tułów i klatka piersiowa. Jeśli przyjrzysz się budowie ciała, zdasz sobie sprawę, że dzięki skurczom mięśni tułowia i klatki piersiowej możesz ciągnąć, pchać, podnosić lub wykonywać inne ciężkie prace. Uszkodzenie (np. kontuzja) w tych obszarach, powoduje, że możliwość generowania siły zostaje znacznie ograniczona.

We wszystkich chińskich stylach walki kładzie się duży nacisk na te dwa łuki w celu generowania silnego Jin do walki. Tak samo jest w Południowym Białym Żurawiu. Południowy Biały Żuraw specjalizuje się w treningu tułowia i klatki piersiowej. Widać to dobrze na przykładzie treningu Qigong Białego Żurawia, w którym główny nacisk kładziony jest na ruchy kręgosłupa i klatki piersiowej. Dzięki treningowi Qigong Białego Żurawia adept uczy się, jak wzmocnić swój kręgosłup i klatkę piersiową. Obejmuje to mięśnie, ścięgna, jak również więzadła. Praktyk musi wpierw opanować ruchy Qigong, nauczyć się koordynować je z oddechem i skoncentrowanym Yi (umysłem). Dopiero wtedy może połączyć manifestację Jin ciała z innymi, mniejszymi łukami, takimi jak barki, łokcie i nadgarstki, w celu rozwinięcia Jin do maksymalnego potencjału.

Aby rozwinąć silny Jin, potrzebne jest silne ciało fizyczne (Yang) i obfity poziom Qi (Yin). Ciało fizyczne jest jak maszyna, a Qi jest jak elektryczność. Jeśli któregoś z nich zabraknie, moc będzie mała. W Białym Żurawiu trenujemy generowanie siły z szarpnięcia talią. Z tego szarpnięcia siła przenosi się przez kręgosłup i klatkę piersiową i na koniec uwalniana jest na zewnątrz jako Jin.

Często osoby początkujące w Białym Żurawiu lub praktycy innego stylu potrafią napiąć mięśnie i ścięgna kręgosłupa i klatki piersiowej, nie potrafiąc jednak ich odpowiednio rozluźnić. W tym przypadku często dochodzi do uszkodzenia więzadeł kręgosłupa, stawów lub mięśni. Jest to powszechnie widoczne w stylach karate, w których mocno podkreśla się napięcie tułowia.

4. Południowy Biały Żuraw specjalizuje się w walce w krótkim i średnim dystansie. Jak wiadomo, Południowy Biały Żuraw rozwinął się na południu Chin. Ze względu na wyjaśnione wcześniej tło, jego techniki ręczne są bardzo rozwinięte. Zwykle w stylach północnych mówi się: „Ręce wachlują jak dwoje drzwi, unieś nogę, aby kopnąć przeciwnika”. Oznacza to, że obie ręce są jak dwie części chińskich drzwi, które służą głównie do zamykania aby blokować. Główny atak pochodzi z kopnięć. Jednak w stylach południowych mówi się: „Stopy nie wyżej niż kolana”. Oznacza to, że gdy style południowe kopią, cel zwykle znajduje się nie wyżej kolana przeciwnika. Oznacza to, że style południowe kładą nacisk na niskie kopnięcia zamiast wysokich.

Z powyższych powodów, zazwyczaj gdy adept sztuk walki Białego Żurawia walczy, będzie się raczej trzymał się z daleka od przeciwnika. Kiedy pojawi się odpowiedni moment i sytuacja na to pozwoli, szybko przemieści się do średniego lub krótkiego dystansu i wykorzysta umiejętnie techniki ręczne do walki. Po ataku natychmiast odskoczy z powrotem do dalekiego zasięgu, aby uniknąć złapania. Ponieważ Żuraw jest słabym zwierzęciem, raz złapany ma niewielkie szanse na ucieczkę. Aby wypełnić tę pustkę, styliści Żurawia specjalizują się w zapasach i technikach Chin Na (chwytanie i kontrola), aby móc radzić sobie z byciem chwytanym przez przeciwnika. Uważa się, że Biały Żuraw jest jednym z najbardziej znanych stylów specjalizujących się w Chin Na.

Po osiągnięciu wyższego poziomu w treningu Białego Żurawia, istotne stają się techniki słuchania, podążania, przyklejania, przylegania, zawijania i kontrolowania. Nie różni się wiele od Taijiquan, które kładzie nacisk na te same kryteria i doświadczenie w walce na krótkim i średnim dystansie.

5. Obrona jest używana jako atak. Żuraw będąc słabym zwierzęciem i nie posiadając przewagi siły, musi używać obrony jako ataku. Musi pozostać być spokojny, cichy i zrównoważony, ale także czujny i gotowy do ataku. Gdy nadarzy się okazja i odpowiedni moment, atak jest wykonywany w mgnieniu oka. Strategia Żurawia polega więc na obronie i czekaniu na okazję do ataku.

Podsumowując, trening Białego Żurawia koncentruje się na utrzymywaniu odpowiedniego dystansu, przemieszczaniu lub skakaniu się pomiędzy dystansami oraz szybkością i celnością ataków na ważne miejsca (punkty witalne).

Tłumaczenie: Robert Wąs